W przypadku podłogi bez jakiejkolwiek izolacji można poszczególne warstwy łączyć trwale, np. wylewając podkład wprost na strop. Tam jednak, gdzie występują warstwy izolacyjne, takie połączenie jest niemożliwe. Wówczas trzeba zapewnić wyższym warstwom możliwość przemieszczania się wskutek zmiany wymiarów, spowodowanej np. różnicami w rozszerzalności cieplnej, czy chłonięciem lub oddawaniem wilgoci.
Takie warstwy nie mogą przylegać do ścian ograniczających pomieszczenie. Trzeba przy nich pozostawić szczelinę, zwaną obwodową. Zwykle jej szerokość wynosi ok. 1 cm. Umieszcza się w niej pasek materiału izolującego: wełny skalnej, styropianu, filcu. Ulega on ściśnięciu, kiedy podkład się rozszerza, rozpręża się natomiast, kiedy podkład się kurczy. O takiej podłodze mówimy, że jest pływająca.
Takie warstwy nie mogą przylegać do ścian ograniczających pomieszczenie. Trzeba przy nich pozostawić szczelinę, zwaną obwodową. Zwykle jej szerokość wynosi ok. 1 cm. Umieszcza się w niej pasek materiału izolującego: wełny skalnej, styropianu, filcu. Ulega on ściśnięciu, kiedy podkład się rozszerza, rozpręża się natomiast, kiedy podkład się kurczy. O takiej podłodze mówimy, że jest pływająca.
Niezależnie od tego pływająca może być posadzka. Odnosi się to przede wszystkim do wielkowymiarowych elementów drewnianych lub drewnopochodnych, np. paneli laminowanych bądź desek klejonych warstwowo (potocznie nazywanych panelami drewnianymi).
Mimo znacznej odporności na oddziaływanie wilgoci i temperatury, odkształcają się one bardziej niż cementowy podkład. Toteż układa się je na warstwie sprężynująco-izolującej, bez mocowania do niej. Niezbędną szczelinę obwodową przykrywa się listwami przyściennymi.
za: budujemydom.pl
